Kinderspelen

Hier zijn ’n paar tonelen,
van de kamp-kinderspelen.
Is ’t met ’n popje niet heel pluis,
dan moet ’t naar ’t ziekenhuis.
Vlug maar op de brancard gelegd,
en weggepikeld! O zo echt!

Daarboven in ’t hoekje is ’n beeld,
dat in werkelijkheid afspeelt:
Bij elke tien passen die men zet,
Ontmoet men zulk ’n mooi portret.
Daar dit in ’t kamp zo typerend is,
Moet ’t een plaats in ’t album gewis.

“Sientje spelen” is ’n geliefkoosd spel:
waarin dat bestaat, dat ziet u wel.
De drie “klepons” die treden aan,
en moeten voor “Sientje” buigen gaan.

Ze doen ’t natuurlijk weer niet goed,
en dan doet “Sien” als Sien dat doet:
Ze krijgen dus ’n flinke klap,
’t Is natuurlijk voor de grap.

Maar soms lijkt ’t spel wel werkelijkheid,
de “klepon” loopt naar z’n moe en schreit.
Deze verontwaardigd naar “Sientjes” mama,
en daar heb je twee kijvende vrouwen dra.

Zo is het einde van het spel,
Hoe dat gaat, begrijpt u wel!