Aankomst kamp Karang Panas

10 Februari 1944.

De trein bleef in Semarang staan:
Met auto’s toen op ’t weeshuis aan!
Pas op, geen voet meer scheef gezet!
Gewapend werd op ons gelet!

Voor d’ingang zat ’n strenge Jap,
je kreeg ’n nummer op ’n lap.
Voortaan mag je je naam vergeten,
je bent ‘n “nummer” moet je weten!

We kregen in de hand gestopt,
’n mandje rijst met ’n visje erop!

Toen men de deur moest binnengaan,
bleef ieder daar verwonderd staan!
Ja, allen in dat ene huis!
Die samenleving werd een kruis.

Men vroeg zich af waarvan geleefd?
Niemand immers geld nog heeft.
Wees maar niet bang! Heb toch geen zorg:
Daar staat Nippon wel voor borg!

Het plan was mooi reeds opgesteld:
Het Hollands ras moest neergeveld.
Men is direct aan ’t werk gegaan,
vooral de vrouw, die moest eraan!

’t Ging niet ineens, die moordpartij,
heel langzaamaan, dat snapten wij!
Er moest gezwoegd, veel werk gedaan,
en daarbij aan ’t verhongeren gaan!