Mam 80 jaor!

Jónge, jóng, ’t is toch ech waor,
mam, geer zeet al 80 jaor.
Dat is mich nogal ‘ne ganse tied,
oajt lang geleje leek dat nog hièl wied.

Ummer wis geer dat ’t uch zou klappe,
minstens zoa oud waere wie Joep va’ pappe.
Hièl hel höb geer ummer gewèrkd,
veer höbbe dat neet ummer gemèrkd.

Later, jao, toen ginge oos ouge pas aope,
toen zoge veer pas wie ’t geer höb gekraope.
En wie ’t geer eindelijk koos gaon genete,
en dat hoofsjtök winkel koos sjlete.

Kreeg geer weer anger dinger op ’t bord,
pap zien aom waor väöl te kort.
Ummer miè vroog hae uch aandach,
wie ’t mèt uch ging woort neet aan gedach.

Wie pap 5 jaor geleje oeteindelijk is gesjtórve,
dachte veer dat geer miè tied veur uch zelf heit verwórve.
Dit waor jaomer genóg mer van korte doer,
Dao sjtóng alwir get angesj op de loer.

Neet weitend wat mèt uch aan de hand waor,
Sjtóng mister Parkinson al veur uch klaor.
En langzaamaan kaome ummer miè gebreke,
die ummer miè en miè op Parkinson leke.

Totdat geer veurig jaor op dizze daag,
veur ’t ièsj ins höb geklaag.
Toen zeet geer in ’t Panhoes terech gekómme,
En höbbe uch dao gans opgenómme.

Inmiddels zeet geer doa al get gewend,
en zoa wie ’t geer zelf zegk: “ich waer hie elke daag verwènd”
Toch es geer vandaag hiej um uch heen kiek,
is de familie toch ’n behuèrlik groate kliek.

Zonen, dochters, sjoanzone, sjoandochters,
vriendinne en vrundjes van kleinzone en –dochters.
Ein achterkleinzoon en -dochter die sjlete nog aan,
en binnekort kump d’r nog ’n achterkleinkind aan.

Al mèt al, miè sjmake zint d’r eigelijk neet,
Dizzze bubs beijein is toch get wo ekerein van geneet.
Mam, 80 jaor, me mót ’t mer waere,
mèt hièl väöl herinneringe um op te taere.

Proficiat!