Bliej dat ich Limburger bèn

Ich bèn bliej dat ich ‘ne Limburger bèn,
Mèt mien taal, die’ch sjpraek en zing.
Ich blief ‘t zègke, nao al die jaore,
“Ich bèn gruëtsj, da’ch hie bèn gebaore!”

Want es ich in de vraemde sjtaon,
Kump dat verlange en wil heivesj gaon.
Al is ’t dao dan nog zoa sjoan,
‘ch Hou van Limburg en blief dat doon.

Al is d‘r väöl verangerd en zint veer hièl väöl kwiet,
Limburg blieft Limburg, ouch in dizze tied.
Zoalang esse veuls, dat ’t dich get deit,
Zal ’t neet verlaore gaon, egaal wie ’t geit.

Miene weeg haet hie gesjtange, dat is al jaore haer,
Al bèn ich dèks gegange, ich kaom wir truuk hièl gaer.
Truuk nao ’t sjoanste plekske, in ’t bronsgreun eikenhout,
Limburg, mien vaderland, wo ich zoa väöl van houd.